Gece yarısı çökerken taş duvarlara,
Sessizlik bir örtü gibi yayılır sokaklara.
Lambaların solgun ışığı dans ederken,
Gölgeler uzun, karanlık hikayeler fısıldarken.
Saatlerin tik takları birer yalnız melodi,
Uykusuzluğun şarkısı yükselir derinden.
Kediler gizlice süzülür, bir gölge misali,
Rüzgar yaprakları savurur, bir hatıra misali.
Birkaç ışık yanar, uykuyu delen,
Bir umut belki, bir bekleyiş içinde.
Yarım kalmış düşler, silik hayaller,
Karanlığın içinde kaybolur yavaş yavaş.
Gece bekçisinin adımları yankılanır,
Uykusuzluğun nöbeti tutulur usul usul.
Sabahın ilk ışıkları görünene dek,
Kent fısıldar, uyumaz, bekler sessizce.
Yarınlara dair umutlar yeşerir,
Yepyeni bir güne doğrulur inatla.
Bir yanıt yazın