Unutulmuş Kaynak

Bir zamanlar berrak sularla coşkun akan,
Şimdi kurumuş bir dere, toprağa yaslanan.
Diyorlar ki: ‘Eskiden hayat verirdi cana,
Şimdi ise sessizce ağıt yakar zamana.’
Unuttuk biz o kaynağın kıymetini,
Tükettik hoyratça, suyunu, bereketini.
Belki bir gün döner eski şevkiyle,
Yeşertir yeniden umutları, sevgiyle.
Ama önce anlamalıyız hatamızı,
Ve korumalıyız kalan son damlasını.
Yoksa çölleşir içimiz, kalırız susuz.