Unutma Çağı

Biriktirmeden yaşamayı öğrendim
ne bir mektup sakladım sandıkta
ne de kuruttum bir çiçeği
ama karşıma çıkınca
kızmadım hiç unutkanlığıma
bendim çünkü hafızayı silen
o tuşa basan
Şair miyim bilmem ben de
gerek var mıydı her anıya adres
her yüz neden
dönüşüyor bir heykele
ah dilimi
bozuk bir İngilizce ısırsın; adres
Pilot olmak isterdim
penceremin önünde
eski bir gökyüzü gibi
yıldızları sayan
şehrin ışıklarına aldırmadan
bir süzülüş hafifliğiyle inip
kalkan kuşlara
Turist bir ressam dokunuyor omzuma
ve gökdelenleri göstererek
bırak artık diyor beklemeyi
beton yığını bu şehirde
anlam arayacak tek yer
elbette tepedeki
o yalnız anten
Mimar olsa da dedem
temel atmayı beceremem
beni yalnızca sen anlarsın
kirişlerin arasından geçsin
diye umutların
bir anlık sıvandığı duvarlara
bakıp kalan annem