Sanırsın ki her düşüş bir ders, bir öğüt.
Oysa her yara kabuk bağlar, acı söğüt.
Bu boş vaatlerle ömrü tüketmek ne zor!
Yarınlar yalan, umut bir kör kuyu, boğul.
Ne aşk kaldı, ne sevgi, riya her yerde kol gezer.
Yüzlerde maske, gönüller taş, kim kime değer?
Bir garip sızı, bir yara derinde kanar.
Bu devran böyle döner, kimse anlamaz.
Ne bir dost eli, ne bir gönül sesi duyar.
Yalnızlık şarkısı, hep aynı notayı çalar.
Hayaller kırık, umutlar tükenir gider.
Bu ruhsuz dünya, bir gün elbet biter.
Kader böyle yazılmış, çaresiz boyun eğeriz.
Belki bir gün, bu karanlık içinden, güneş doğar.
Umut Yorgunu
Bir yanıt yazın