Ümidin Anatomisi

Yaşamak ne zor zanaatmış,
Beklemek öğretti bana.
En başta sabahı,
Gecenin koynunda bin kere ölerek…
Onlar fısıldadılar bana sessizce,
Güneş doğacak, unutma.
Bu öyle bir sarmaldır ki,
Hem yaralı kuş olacaksın, hem gökyüzü…
Ve içimin haritasına çizdiğim o yol değil,
dönüş…
Beklemek doğurdu beni sabırla,
Yine o öldürecek beni hayal kırıklığından,
Sessizce…
Çünkü ümit zehirli bir sarmaşıktır,
Büyüdükçe boğar.
Umut, bir yalancı bahar,
Erken gelen, çabuk giden.
İçimde biriken tortu,
Geçmişin yükü, geleceğin hayali.
Belki de ümit,
Sadece bir teselli,
Acıları örtbas eden.
Belki de ümit,
Kendine yalan söylemek.