Bir yangın yeri kalbim, küller savrulur durmadan,
Alevden gömlek giydim, kurtulmak âh ne kadar yaman.
Gözlerim bir deryâ, dalgalar coşkun, asi,
Ruhum bir kafeste, zincirler paslı, eski.
İhtiras bir zehir, damla damla içime sızar,
Aklım bir labirent, çıkış yolu arar.
Ne mümkün sükûnet, fırtına hep içeride.
Umut bir seraptır, uzaktan yeşerir,
Yaklaştıkça kaybolur, gönlümü deşerir.
Aşk mı, bir yanılgı mı, bilmem neyin esiri,
Bu amansız savaşın, yok mudur bir tesiri?
Geceler uzar gider, sabahı beklerim nafile,
Tutkunun prangası, vurulmuş bileğime.
Bir çıkış yolu var mı, bu dipsiz kuyudan?
Yoksa batacak mıyım, bu bitmek bilmeyen dertten?
Belki de kaderim bu, yanmak, kül olmak,
İhtirasın elinde, savrulup durulmak.
Ey kalbim, dayan biraz, belki bir gün diner bu sızı,
Belki o gün gelir, unuturum o yârin yüzünü.
Bir yanıt yazın