Her vagonu
Umutsuzluğa boyanmış bir trenin
peronda unutulan
eski bir bavul gibi
bir sabah sessizce terkettin
hayallerimi
Bütün anılarımı
şehir hatlarının ıslık çaldığı
köhne bir vapurun
güvertesinde savrulan
martı tüyü gibi yalnız
süzülür sensiz
gerçeğimde
Paslı bir raydır aslında hayat
ki çocukların çizdiği tebeşirlerle renklenen
terkedilmiş bir garın
duvarlarına kazıdığım
ayrılık şarkısını mırıldandıkça
yankılanır…
Karanlık tünellerden geçerken
kaybettiğim pusulam
gibiydin sen, şimdi
hangi yöne gitsem
yokluğun bir gölge gibi
peşimde
Bekleme salonlarında uyuyan
bir dilencinin avucundaki
bozuk paralar gibi
dağıldı sevgim, şimdi
hangi limana sığınsam
boşluk bir deniz feneri gibi
uzakta…
Terkedilmiş İstasyon
Bir yanıt yazın