Suretler Çağı

Bir heykelim var,
Buzdan.
Yontulmuş,
Zamandan.
Çehresi donuk,
Yüzüme yabancı.
Korkuyorum,
Erimemesi için.
Korkuyorum,
Kendime benzememesi
İçin.
Çünkü o,
Ben değilim.
Benim suretim.
Sadece.
Gün gelir, anlar,
Buz çözülür, canlanır.
Gözleri güler,
Kalbi atar,
Ben olur,
Benden çıkar,
Benimle yaşar.
O zaman anlarım,
Suretin ötesini.
O zaman anlarım,
Benim de bir heykelim,
Olduğunu içimde.
Ve erimeye başladığını.