Kayboluşun sessiz yankısı bu şehirde,
Sözler düğümlendi, yalanlar birikti.
Bekledim, anlamadım, aradım izini
Kendimi buldum sonra, sensizliğin kıyısında.
Bir veda busesi konduramadım sana,
Uzaklaştıkça yakınlaştım, garip bir çelişki.
Unutmak istedim, anılar peşimi bırakmadı,
Bir gölge gibiydi varlığın, silinmedi.
Hayaller kurmuştum, hepsi yıkıldı,
Gerçek sandım, yalanmış meğer her şey.
Şimdi yalnızım, sensizliğin karanlığında,
Bir umut ışığı arıyorum gelecekte.
Pişman mıyım, bilmiyorum, belki de evet,
Ama geri dönüş yok artık, çok geç.
Sükûtum çığlık oldu içimde…
Ve ben sustum yine,
Kabullenerek.
Bir yanıt yazın