Ben dinginliğin aynasında kaybolmuşum,
Duymam şehir gürültüsünü, telaşı, koşturmayı.
Yüzümde biriken tozları rüzgar siler her gün,
Hissederim yalnızlığın bana fısıldadıklarını.
Sanki zaman durmuş, akmıyor artık.
Bir bakış yeterdi anlamana,
Ruhumun derinliklerindeki boşluğu.
Geceler uzadıkça uzuyor.
Ben sessizliğin ta kendisi olmuşum, yaklaşma,
Sözlerim anlamsız, kelimelerim yarım yamalak.
Herkes içime gömmüş umutlarını, hayallerini.
Bir ışık hüzmesi düşse artık, o karanlık odama,
Bir umut yeşertse içimde,
Yılların pasını söküp atsa.
Yeniden başlasam hayata.
Bir yanıt yazın