Şafakta Yalnız Ağaç

Güneşin ilk ışığı vurur yalnız ağaca,
Bir umut başlar, yeni bir güne böylece.
Yapraklarında titreyen çiğ taneleri,
Yansıtır gökyüzünün derinliklerini,
Sessizce bekler, günün getireceklerini.
Kökleri derinde, toprağa sımsıkı bağlı,
Yılların yorgunluğu gövdesine kazınmış.
Fırtınalar görmüş, nice mevsimler yaşamış,
Yine de dimdik ayakta, güneşe dönük yüzü.
Kuşlar konar dallarına, şarkılar söylerler,
Ağaç onlara yuva, onlara şefkat gösterir.
Toprak ana, ağacın sırdaşı, derdini dinler.
Güneş yükselir, ısıtır toprağı, taşı,
Ağaç gölgesiyle serinletir yoldan geçeni.
Her yaprağı bir umut, her dalı bir direnç simgesi,
Yalnızlığına rağmen, hayat dolu bir duruşu var.
Rüzgar eser, yaprakları hışırdar hafifçe,
Bir melodi yükselir, yalnızlığın şarkısı sanki.
Gün batımına doğru, gölgeler uzar, gece yaklaşır.
Ve yine bir gün biter,
Ağaç, yıldızlara döner yüzünü,
Yarın yeni bir şafakla.