Her gün biraz daha erken uyanıyorum şimdi
Ve şehir biraz daha yorgun
Yalnızdır düşleri kaybolmuş bir çocuk
Bilinmez özgürlüğü ne çok arzuladığı
Her uyanış biraz kayıp.
Çok şeyleri umut için sakladım, umut
O ki tükenmişim gibi bekledi beni
Gitmek, kalmak gibi ayrı düştük
Bir gün de sabahtı, ben o sabahı hiç affetmem
Her bekleyiş biraz acı.
İşte bir park bankı, kimler ki geçerken oturuyorlar
Sonra telaşla kalabalığa karışıyorlar
Belki de yarım kalmış bir hayale koşuyorlar
Belki de her suskunlukları, her kabulleniş
Yavaşça bir unutuş.
Sabah Sancıları
Bir yanıt yazın