Gerçeklik bir ekran kadar soğuk artık,
Duygular emojilere indirgenmiş,
Her şey filtrelenmiş bir görüntü.
Aşk, algoritma önerisiyle başlar,
Yüzeysel beğenilerde filizlenir,
Derinleşemeden sanal bir boşlukta kaybolur.
Hatıralar, bulutlarda saklanan veriler,
Silinmeye mahkum, pikselleşmiş anılar yığını.
Kim özlerdi ki bu yapay cenneti?
Modern tanrılar kod yazarken uyumuyor,
Yeni bir din icat ettiler: Tüketim.
Her beğeni bir ibadet, her paylaşım bir dua,
Ama ruh boş, kalp yorgun,
Gerçek dokunuşlar çok uzaklarda.
Eskiden yıldızlar vardı, şimdi neon ışıkları,
Eskiden mektuplar vardı, şimdi anlık mesajlar.
Eskiden sohbetler vardı, şimdi bildirim sesleri.
Kim hatırlar, el yazısının sıcaklığını,
Bir dostun sesini, göz göze gelmenin anlamını?
Belki de bu yüzden,
Robotlar bile insan gibi davranmaya çalışıyor,
Çünkü onlar da biliyorlar,
Dijital dünya, kalbin yerini tutamaz.
Yalnızlık, en çok satan uygulama artık,
Ve biz, ekranlara tutsak, kayıp bir nesil.
Bekliyoruz, belki bir gün,
Pikseller erir ve gerçeklik geri gelir.
Bir yanıt yazın