Kum Saatinde Yalnızlık

Ufukta kaybolan bir serabın yasıdır bu;
Çölde yankılanan suskunluğun sesi bu.
Bir bedevi çadırında yakılan ağıt gibi,
Rüzgârın savurduğu kum tanesi misali.
Bir hüzün şarkısı yükselmekte derinden…
Anladım ki kaçış yok bu sonsuz düzlükten.
Aklım bu andan, bu duygudan çok ötede,
Bir umut arıyorum gözlerim hep ileride.
Birdenbire güç buldum devam etme arzusuyla,
Kalbime kazıdım çölün en yakıcı busesiyle.
Sandım ki kayboldu bu çaresizlik, bu boşluk,
Rüyamda bir vaha gördüm, yeşillikler içinde doluluk!