Umut bir tohumdu, ektim toprağa.
Filizlendi, büyüdü, döndü yaprağa.
Şans denen rüzgarla savruldu gitti,
Belki bir çöle düştü, belki bir suya.
Bilmem nerede şimdi, hangi diyarda,
Belki bir sevgiye, belki bir acıya.
Beklerim yine de, yılmam beklemekten,
Yeni bir tohum daha ekerim yarına.
Kader bir yoldu, yürüdüm durmadan.
Engeller çıktı hep, vazgeçmedim asla.
Şans denen ışıkla aydınlandı yolum,
Kimi zaman karanlık, kimi zaman aydınlıkta.
Kaybolmadım hiç ben, yoldan sapmadım,
Hep ileri baktım, hep geleceğe.
Bilirim ki sonunda ulaşırım ben,
O beklediğim yere, o hayal ettiğim an’a.
Zaman bir nehir gibi akıp giderken,
Hatıralar birer birer birikir zihnime.
Şanslıydım ben, çok güzel anılarım var,
Acısıyla tatlısıyla yaşadığım her an.
Pişman değilim ben, hiçbir şeyden asla,
Her şey bir ders oldu, her şey bir tecrübe.
Gülümsüyorum şimdi, geçmişe baktıkça,
Biliyorum ki hayat devam ediyor,
Ve daha nice güzel günler var önümde.
Şimdi durdum bir an, dinledim iç sesimi,
Şans bir fısıltıydı, duyduğum derinden.
“Korkma,” diyordu bana, “devam et yoluna,
Seninle beraberim, her zaman her yerde.”
Güvendim ben ona, o şans fısıltısına,
Yeniden başladım ben, yeni bir umutla.
Biliyorum ki başaracağım ben, her ne olursa olsun,
Çünkü içimde bir inanç var benim,
Ve şans her zaman yanımda olacak.
Bir yanıt yazın