Küllerden Doğan Sabah

Ne zaman umut etsem bir hüzün çöker içime
Bir karabasan gibi ansızın yakalar beni keder
Nedir bu göğsümde sıkışan, nefesimi kesen
Nedir bu içimde büyüyen o dayanılmaz boşluk
Kalbime saplanan bir hançer gibi bu acı
Bu hangi yangın ki sönmek bilmiyor içimde
Nedir bu karanlık dehlizlerde yankılanan çığlık
Oysa hayat kısa, bir nefes kadar sadece
Başlangıcı belirsiz bir yolculuktur bu yaşam
Bu amansız sancı nereye kadar sürecek böyle
Ağlamak mı çare bu çaresizliğe
O kaybolan gülüşler mi aklıma takılan
Düşen bir yaprak misali savruluyorum rüzgarda
Ki içimde bir fırtına kopar, dinmek bilmez
Umutlarım tükenir, hayallerim yıkılır bir anda
Yorgun düşer gözlerim, bir gece başlar
Ve karanlık uykularla avunurum bir süre
Uyanınca bir serap belirir önümde
Bir umut ışığıdır parlayan gözlerimde
Yine de içimde bir sızıdır beliren
Ben yenilmeyecek adamdım bu kadar kolay
Beni bu kadar çaresiz bırakan neydi
Bir de “Hayat devam ediyor” dersin
Hayat bile utanır bu acıdan.