Köklerdeki Yalnızlık

Ağacı dallara böldüm, yapraklara
Daha köklere, toprağın altına böleceğim
Ve her zaman söyleyeceğim ki beni duy artık
Böyle suskun da olsa bu gövdeyi
Kabuğu çatlamış bir anıt gibi dikeceğim karşında.
Şarkılar söylenir, şarkılar unutulur
Biz bu sessizliği neresine sakladık dersin
Karanlık dehlizlerine mi köklerin
Tam oradan mı karanlığa uzayan bir fısıltıya.
Bütün mevsimler tazelenir her bekleyişte
Ve bütün eskiler, bütün unutulmuşlar
Kapını çalarsın ki bir de, hiç ses yok
Çaresiz, benim sana dönüşüm de hep böyle.
Dün sabaha karşı bembeyaz bir çiğ düştü
Sonra bütün çiçekler hep birden açtı
Hatıralar, hatıralar, belki hepsi bir yaprak.