Yüreğimde yeşeren bir yabani ağacım ben,
Köklerim derinde, toprağa sımsıkı tutunan.
Gövdem rüzgarlara meydan okuyan,
Dallarım gökyüzüne uzanan,
Yapraklarım hüzünle dans eden,
Kuşlara yuva, gölgeme sığınan,
Yalnızlığım sonsuz bir orman.
Gecenin karanlığında yapraklarım fısıldar,
Sessizliğin şarkısını söyler durur.
Uykusuz geçen her an,
Bir yaprak daha düşer dalımdan,
Ömrümden bir parça kopar.
Kışın soğuğunda titrerim,
Yazın sıcağında kururum.
Baharda yeniden can bulurum,
Ama yine de yalnızım,
Kendi içimde kaybolurum.
Güneş doğar üzerime, aydınlatır yüzümü,
Ama karanlığım geçmez, silinmez içimden.
Yağmur yağar, yıkar kirimi pasımı,
Ama temizlenemem geçmişin izlerinden.
Rüzgar eser, fısıldar kulağıma acılarımı,
Hatırlatır kaybettiklerimi, unuttuklarımı.
Köklerim acıyla kıvranır toprağın altında,
Dallarım çaresizce uzanır gökyüzüne.
Gövdem yorgun, ruhum bitkin düşer,
Ama yine de ayakta kalırım, direnmeye devam ederim.
Sonbaharda yapraklarım sararır solar,
Dökülür toprağa, veda eder hayata.
Ben ise sessizce beklerim,
Yeni bir baharı, yeni bir umudu.
Belki bir gün biri gelir, anlar beni,
Belki bir gün biri sever beni olduğum gibi.
Ama o güne kadar, yalnızlığımla yaşarım,
Kendi içimde kök salarak.
Ve rüzgar fısıldar,
“Yalnız değilsin,” der,
“Ben de seninleyim.”
Bir yanıt yazın