Kırılgan Denklemler

Ben
Senden önce çözülmek isterim.
Bu karmaşık sistemde,
Başlangıç noktasına dönmek ne mümkün?
Ben imkansız görüyorum bunu.
En iyisi, beni parçala,
Denklemden çıkar, sadeleştir beni.
Bir köşeye at, bir kenara koy.
Saydam olsun,
Açık, net ifade etsin beni.
Fedakarlığım bu işte:
Vazgeçtim bütün olmaktan,
Vazgeçtim anlam bulmaktan
Yanında anlamsız kalabilmek için.
Ve yok oluyorum,
Yaşıyorum sensizliğin içinde.
Sonra, sen de çözülünce,
Parçalarıma eklersin kendini.
Ve orada beraber yaşarız,
Kaosun içinde düzen,
Belki de bir gün
Yeni bir denklem kurarız.
Ama biz,
O zamana kadar
O kadar
Karışacağız ki,
Atıldığımız karanlıkta bile zerrelerimiz
Yan yana gelecek.
Kaosa beraber dalacağız.
Ve bir gün yeni bir evren
Bu kaostan doğarsa
İçinde muhakkak
İki denklem olacak:
Biri sen,
Biri de ben.
Ben
Daha yok oluşu düşünmüyorum.
Ben daha yeni bir kaosu yaratacağım.
Evren taşıyor içimden.
Kaynıyor enerjim.
Yaşayacağım ama çok, pek çok,
Ama sensiz de beraber.
Ama yok oluş da korkutmuyor beni.
Yalnız pek tatsız buluyorum
Bu çözülmenin şeklini.
Ben çözülünceye kadar da
Bu düzelir herhalde.
Yeni bir evren mümkün mü bu gidişle?
İçimden bir şey:
Belki diyor.