Kırılgan Denge

Unuttum yüzünü, belki de hiç görmedim.
Anlatılanlar, yalanlar, yarım gerçekler,
Hepsi bir karmaşa, içimde büyüyen.
Bir panzehir aradım, zehrin kendisinden.
Bulamadım, belki de aramayı bıraktım.
Çünkü kabullendim, bu böyle sürecek,
Bir döngüde hapsoldum, çıkışı yok gibi.
Sessizlik çöktü, ağır ve derin.
Sanki hiç konuşmamışız gibi.
Oysa ne çok şey söylemiştim.
Hiçbirini duymadın.
Yanılsamalar, birer birer yıkılıyor.
Gerçek, acımasızca yüzüme vuruyor.
Kendi yalanlarıma inanmışım meğer.
Şimdi uyanıyorum, sis dağılıyor.
Ama içimde bir boşluk var.
Bir zamanlar umut vardı, şimdilerde kül.
Hatıralar, acı birer tebessüm şimdi.
Dokunmaya kıyamadığım bir geçmiş.
Şimdi sadece birer hayaletten ibaret.
İnkar etsem de, silinmiyor izleri.
Gözlerim seni arıyor boşlukta.
Belki de, hiç olmadın.
Sadece bir yanılsamaydın.
Ben yarattım seni.