Söz biter, kalemler kırılır bende,
Anlam arar durur, boşluk derinde.
Suskunluğum konuşsun, bırakın artık.
Her dize bir yara, her söz bir sitem,
Unutulmuş dillerde kayıp bir âlem.
Bu sessizlik benim, bırakın yetsin.
Eskimiş defterler, solmuş mürekkepler,
Yazılmamış romanlar, yarım kalmış heceler.
Her harf bir isyan, her cümle bir ah,
Bir hiçliğe doğru giden uzun bir yol bu,
Benim dünyam böyle, karanlık ve loş,
Yeter ki kimse dokunmasın, kalsın öylece.
Kelimeler ağırdır, taşınmaz yükler,
Anlatmak zor, anlamak daha da güç,
Bu karmaşa benim, içimde büyüyen bir düş,
Bırakın beni böyle, kendi halimde,
Yazılmamış satırlarım konuşsun benim yerime.
Kırık Satırlar
Bir yanıt yazın