Kederin İncisi

Yüreğimde biriken sessiz çığlıklar,
Her biri bir yara, derinden kanar.
Gözyaşlarım dökülür, boşluğa akar,
Yok mu bu acıya bir deva bulan?
Belki bir melodi, belki bir fısıltı,
Belki de bir dokunuş, şifa dağıtan.
Ararım, umutsuzca, bir umut ışığı.

Geçmişin hayaletleri dolaşır etrafımda,
Her biri bir pişmanlık, her biri bir acı.
Düşlerim kırık dökük, umutlarım yitik,
Kaybettim kendimi, bu karanlık dehlizde.
Yapayalnızım, kimsesiz ve çaresiz,
Sanki bir gemi enkazı, dalgaların oyuncağı.
Bir el uzatsa, bir ışık gösterse,
Belki yeniden doğarım, küllerimden yükselirim.
Ama nerde o el, nerde o ışık?
Kederim incisi, gözyaşlarımla büyür.

Şifa nerde, kimde?
Yoksa sadece bir düş mü?
Bir serap, bir yanılgı?

Belki de şifa içimde saklıdır, derinde,
Bir tohum gibi, filizlenmeyi bekleyen.
Kendime dönmeliyim, kendi içime bakmalıyım,
Kendi yaralarımı kendim sarmalıyım.
Geçmişi unutmalıyım, geleceğe odaklanmalıyım,
Umutla yeşermeliyim, yeniden çiçek açmalıyım.
Kendi ışığımı kendim yaratmalıyım,
Kendi gücümü kendim keşfetmeliyim.
Kederim incisi, belki de bir dönüşümün başlangıcıdır.
Belki de acı, beni daha güçlü yapacak.

Gözyaşlarım diner, yavaş yavaş.
Umut filizi yeşerir içimde.
Kederin incisi, şifaya dönüşür.
Yeniden doğarım, daha güçlü.