Gök kubbe değil artık evleri,
Beton sardı her bir nefesleri.
Uçuşları çizik, soluk renkleri,
Kaldırımda kaldı kanat izleri.
Çığlıkları yankı değil, bir fısıltı sadece,
Korku sardı minik yürekleri sessizce.
Ardıç kuşuydu, serçeydi, güvercindi hepsi,
Şimdi göğe değil yere bakıyor gözleri.
Bir zamanlar umut taşırdı kanatları rüzgarda,
Şimdi bir gölge gibi kayboluyorlar anılarda.
Belki bir gün yeşerir umut yeniden içlerinde,
Ama o güne dek, kanat izleri kaldırımda.
Bir yanıt yazın