Ayak iziyim ben, betonun bağrında sessiz,
Bir kaldırım taşıyım şehrin ortasında,
Yorgun, usanmışım bu bitmek bilmez geçitten.
Kimse duymaz beni, umursamaz halimden,
Her adımda biraz daha ezilirim,
Toz toprak içinde, unutulmuş bir köşede.
Çatlaklarım ağımdır, hayata tutunmaya çabalayan,
Her yağmur damlası bir teselli, bir umut belki,
Ama yine de yalnızım, kalabalığın içinde kaybolmuşum.
Ben bir kaldırım taşıyım, yılların yükünü taşıyan,
Sessiz bir tanığım şehrin değişen yüzüne.
Binlerce ayak geçti üstümden, kimini hatırladım, kimini unuttum,
Aşkların, ayrılıkların, sevinçlerin, hüzünlerin izini taşıyorum.
Ben bir kaldırım taşıyım, şehrin nabzını tutan,
Ama kimse bilmez beni, kimse anlamaz halimden.
Sadece rüzgar fısıldar kulağıma, yalnızlığımı avutur.
Kaldırım Serzenişi
Bir yanıt yazın