Kabullenişin İncisi

Rüzgarın fısıltısıydı belki,
yenilginin sessiz şarkısı,
toprağa düşen yaprağın
kaderine razı gelişi gibi bir şey…
Beklemek boşunaydı,
direnmek beyhude,
su gibi akıp gitmeliydi her şey.
Ellerim çözülmeliydi,
dizlerim kırılmalıydı,
kabullenmeliydim artık.
Acının zehriydi belki,
umudun sönüşü,
ama bir de hafiflik vardı sanki.
Yükler kalkmıştı omuzlarımdan,
özgürdüm,
teslim olmuştum.
Yeniden doğmuştum.