Hazânın Hüznü, Kalbin Yası

Ey kalbimdeki hazân, yaprak dökercesine,
Sararmış umutlar, rüzgârda savruluyor.
Aşkın baharı çoktan göçtü gitti,
Şimdi içimde bir sessizlik hüküm sürüyor,
Gözyaşlarım, sonbaharın yağmuru gibi.
Ne kadar da çabuk geçti o günler,
Gülüşlerimiz yankılanırken semada,
Şimdi bir fısıltı bile duyulmuyor artık.
Sanki bir rüya gördüm, uyandım ansızın,
Gerçek sandığım her şey bir seraptı meğer,
Yalnızım, kimsesizim, bir gölgeyim şimdi.
Ey baki, zamanın acımasızlığı,
Aşkı da alıp götürdü benden.
Bir hatıra kaldı sadece geriye,
O da yavaş yavaş siliniyor zihnimden.
Ne kaldı elimde, söyleyin bana,
Bir avuç kül, bir de kederli bir yürek.
Geçmişe takılıp kaldım çaresizce,
Gelecek ise karanlık ve belirsiz,
Umudum yok, yarınlara dair.
Ne yapsam da unutamıyorum seni,
Her yerde, her şeyde seni arıyorum.
Belki de hiç sevmemiştim seni aslında,
Belki de sadece kendimi kandırmıştım.
Artık ne önemi var ki bunların,
Sen yoksun, ben yokum, biz yokuz artık,
Sonsuz bir boşluktayım şimdi.