Bu keder, ruhuma sinmiş anlaşılan,
Yabancı şehirler, tanıdık bir hüsran.
Gökyüzü aynı, güneş yine doğuyor elbet,
Lakin içimdeki yangın hiç mi dinmez, heyhat.
Ne Paris’in ışıkları, ne Roma’nın taşları,
Ne de Viyana’nın yankılanan şarkıları,
Avutmaz bu garip gönlümü, bilirim.
Aradığım huzur, çok uzakta, derindeyim.
Bir yudum memleket toprağı, bir tanıdık ses,
Belki o zaman diner bu bitmeyen nefes,
Vuslatı bekleyen bir yolcuyum sadece.
Bir yanıt yazın