Bir kuş sürüsüydü içimde uçuşan,
Her biri ayrı bir günah, ayrı bir pişmanlık.
Gök gürültüsünden ürken serçeler gibi,
Çırpınıyorlardı karanlık dehlizlerimde.
Kalbim bir kafesti, tellerini pas kemirmiş,
Kaçmaya yeltenen umutlarım vardı,
Ama günah kuşları izin vermiyordu.
Onların gölgesi düşüyordu her sevinci,
Her umudu karartıyordu.
Bir ağıt yakıyordu içimdeki orman,
Yaprakları dökülmüş, dalları kırık…
O kuşlar ki, yalanların yemiyle beslenir,
Vicdanın çığlıklarıyla semirirler.
Sessizce…
Her tüyü bir suç ortaklığı,
Her kanat vuruşu bir ihanet türküsü.
Onların bakışlarında kayboluyor insan,
Kendini unutuyor, yabancılaşıyor.
Dönmek istiyor geçmişe, silmek istiyor,
Ama mümkün değil, mühürlenmiş kaderi.
Kuşlar uçuyor, günahlar büyüyor,
Ve ben, çaresiz bir avcıyım kendi içimde.
Belki bir gün,
O kuşlar göç eder başka diyarlara,
Ve kalbim yeniden yeşerir.
Bir yanıt yazın