İlk ışık vurdu toprağa,
Umut yeşerdi yavaşça.
Bir tohum çatladı derinden,
Hayat fışkırdı yeniden.
Gözlerim doldu sevgiyle,
Doğumun mucizesiyle.
Bir yaprak titredi rüzgarda,
Yeni bir dünya doğdu anda.
Kuşlar şarkılar söyledi neşeyle,
Güneş ısıttı tüm yüreğiyle.
Ben de katıldım bu coşkuya,
Hayata tutundum sımsıkıca,
Büyüdüm, serpildim umutla.
Her damla su, bir mucize gibiydi,
Her nefes, yeni bir başlangıçtı.
Gökkuşağı belirdi ufukta, renk cümbüşüyle,
Umutlarım canlandı yeniden içimde.
Toprak ana kucak açtı sevgiyle,
Hayatın döngüsü sürdü sonsuz bir ahenkle.
Gözlerim yaşlı, kalbim sevgi dolu,
Bu doğum, bu coşku, sonsuza dek sürmeliydi.
Unutmamalıyız doğanın bize sunduğu bu güzelliği,
Her yeni filizlenen yaprakta, umudu görmeliydik.
Hayatın ta kendisiydi bu filizlenen sevinç.
Günler geçti, mevsimler değişti,
Yapraklar sarardı, rüzgar esti.
Ama içimdeki coşku hiç dinmedi,
Doğumun mucizesi hep kalbimdeydi.
Her yeni bahar, bir umut ışığı,
Her filizlenen yaprak, bir hayat türküsü.
Ve ben, bu döngünün bir parçasıydım,
Hayata sımsıkı tutunan, seven, yaşayan biriydim.
Her şeye rağmen gülümseyebilen,
Her zorluğa göğüs gerebilen,
Çünkü içimde filizlenen sevinç vardı.
Yine doğacak güneş,
Yine yeşerecek filizler.
Hayat devam edecek,
Sevgi hiç bitmeyecek.
Filizlenen sevinç hep sürecek.
Bir yanıt yazın