Önce, yazın rengiydi her yer.
Sonra, bir hüzün dokundu.
Yapraklar usulca yere indi.
Ne varsa, toprak aldı.
Şimdi, içimde bir boşluk kaldı.
Eskiden, uzun yürüyüşler yapardım.
Sahilde, güneşin batışını seyrederdim.
Deniz kokusu sinerdi elbiselerime.
Şimdi, ayak seslerim yankılanır boş sokaklarda.
Her adımda bir anı canlanır içimde.
Güz, bir veda mektubu gibi.
Sessizce yazılır, okunur satır satır.
Bir resim kaldı benden.
Solgun renkler, hatıralar.
Güzün aynasında kendim.
Yalnız, bir ben.
Eylülün Yüzü
Bir yanıt yazın