Eylülün Hüznü Yapraklarda Asılı

Bir sarı telaş, bir buruk veda.
Rüzgarın fısıltısı, toprağın çağrısı.
Son dansı yaprakların.

Dallardan kopuş anı, sessiz bir düşüş.
Güneşin son ışığıyla parlayan yüzey.
Bekleyişin huzursuzluğu, yeni bir döngüye.
Yaprak, savrulur durur.

Yeşilin vedası, kahverenginin yükselişi.
Her düşen yaprakta, bir anı saklı.
Ayrılıkların rengi, sonbaharın fırçasından.
Bir yaprak, bir hikaye, bir son, bir başlangıç.

Yaprak düşerken, anlatır hayatı.
Yeşilden sarıya dönüşüm, zamanın izi.
Toprağa karışan umutlar, bahara özlem.
Rüzgarın oyuncağı yaprak, dans edercesine.
Her düşüş bir kabulleniş, bir yeniden doğuş.
Sararan yapraklar, hüzünle boyanmış.
Eylülün sesi, yaprakların fısıltısıdır.
Bir yaprak, bir dünya, bir anı, bir veda.
Sonbaharın şarkısı, yaprakların melodisi.
Düşen yapraklar, toprağın örtüsü olur.
Yeniden doğuşun müjdesi, yapraklarda saklı.

Ağacın sessiz çığlığı, yaprakların vedası.
Toprakla buluşan yaprak, huzura kavuşur.
Bir devrin sonu, yeni bir sayfanın açılışı.
Yaprakların dansı, sonbaharın büyüsüdür.
Her düşen yaprakta, bir umut saklıdır.
Güneşin son ışığıyla parlayan yapraklar, veda eder.
Yeniden yeşermek için, toprağa karışır.
Yaprakların hikayesi, sonbaharın ezgisidir.

Sonsuz döngünün parçası.
Toprağa düşen yaprak, yeni bir başlangıçtır.
Hüzünlü bir veda, umut dolu bir bekleyiş.