Eylül Eşliğinde Bir Veda Düşüncesi

O şimdi nerededir,
aklı nerede kaldı, acaba şimdi?
Şehirde mi, dağda mı,
hatırlıyor mu, unutmuş mu, çoktan mı?
Bir şarkı mırıldanıyor olabilir,
– ah benim
yaralı, yorgun kalbim nasıl da sızlıyor bu düşünceyle!…-
O şimdi nerededir,
şimdi, şu anda, şimdi?
Belki elinde bir fincan kahve vardır,
yudumluyor.
Belki de konuşuyordur, sesini duymak isterdim,
– her veda anında içimi yakan
sevgili, o tatlı ses!…-
Ve ne hissediyor
bir pişmanlık mı?
Yoksa
ne önemi var
artık olanların, geçmişin mi?
Belki de, insanların çoğu
neden böyle kolay vazgeçtiğini merak ediyor.
O şimdi ne hissediyor,
şu anda, şimdi, şimdi?…
Benim için bir yer var mı hala,
o derinlerde saklı?
Bir anı, bir gülüş, bir umut kırıntısı?
Yoksa her şey
silinip gitti mi?
O şimdi ne düşünüyor,
şu anda, şimdi, şimdi?…
Belki de yeni bir başlangıç,
yeni bir umut yeşertiyor.
Belki de beni çoktan unutmuş,
yeni bir aşka yelken açmıştır.