Eylül Eşikleri

Yüksek duvarlar, dar koridorlar
Yalnızlık bir labirent sanki
Kaybolmuş umutlar, sessiz fısıltılar
Yersiz bir yankı.
Yok artık
Eski baharın izi
Solmuş yapraklarda.
Ne bir gülüş, ne bir dokunuş,
Ne bir sıcak nefes.
Gecenin koynunda, bir gölge misali
Sürüklenirken boş hayallerde
Düş kırıklıklarıyla örülü bir ağ
Sarmış benliği.
Sessiz çığlıklar yükselirken
Yıpranmış bir kalp
Saklı aşkların yurdunda
Bekler bir mucize
Yepyeni bir başlangıç için
Belki bir gün gelir o beklenen.