Düşüncenin Paslı Çarkları

Hiçbir şey kımıldamıyor
Ağaçlar küflü kokuyor
Gökyüzü ağır
Yürüyemiyorum
Dilim tutulmuş
Beynimde yel değirmenleri
Dönmüyorlar artık
Yağsız kalmışlar
Her sabah aynı sancı
Aynı boğuk ezgi
Kirpiklerim düşüyor
Yere serili halılar gibi
Ben ki düşünmeyi severdim
Düşüncelerim paslanmış benim
Çürüyorlar usulca
Bütün renkler solarken
Hiç kimse anlamayacak
Yaşasın pasın getirdiği sükunet.