Yanıp sönen bir göz, denizin karanlık yüzünde,
Yüzyıllık nöbetinde, bekler durur fırtınaları.
Taş duvarlar arasında yankılanır yalnızlığı,
Martı çığlıkları eşlik eder bitmeyen şarkısına.
Zaman, yosun tutmuş taşlara kazınan bir iz,
Her dalga bir anı, her rüzgar bir hikaye getirir.
Umutsuz denizcilere yol gösteren bir ışık,
Kaybolmuş ruhlara bir sığınak, bir kılavuzdur.
Gecenin koynunda parlar, umudu yeşertir,
Yıldızlar ona sırdaş, ay ona yoldaş olur.
Deniz feneri, zamana meydan okuyan bir anıt,
Yalnızlığın ve umudun sembolü, ebediyete uzanır.
Bir yanıt yazın