Camdaki Yansımam

Akşam çökerken şehre, yalnızım yine
Sokak lambaları birer birer yanarken
Beni kimse görmez, bilmez içimde yananı.
Bir anı canlanır, eski bir şarkı gibi
Hatırlamak istemem, unutmak isterim
Ama silinmez izleri, derinde kalır.
Gözlerim karanlığa alışır
Yüzümde beliren hüzün saklıdır
Kimse anlamaz içimdeki yangını
Boşlukta kaybolurum sessizce.
Bir zamanlar umutla bakardım hayata
Şimdi ise her şey anlamsız geliyor bana
Nereye gitsem, kiminle olsam boşuna
Geçmişin hayaleti peşimi bırakmıyor asla
Kaderim mi bu yalnızlık, bilmiyorum
Sadece susuyorum ve bekliyorum
Belki bir gün değişir her şey, kim bilir.
Camdaki yansımam, yabancı bir suret
Kendimi tanıyamaz oldum artık
Kaybolmuş bir ruh gibiyim bu şehirde
Ne kadar uzağa gitsem de nafile
Benliğimden kaçamam ki asla.