Cam Fanus Çocukluğu

Biz ne zaman koşsak,
Dizler yara bere içinde
Ve yapışır hüzün terimize
Şımarık bir hayal kırıklığı
Biz ne zaman koşsak,
Akşam iner parkın demirlerine
Günde kaç kez sallanır ki salıncakta çocuklar
Biz ne zaman koşsak,
Koşmak değilizdir aslında.
Dışımızda yaralı bir umut sözcüğü,
Çıplak bir hayal kırıklığı
Delikanlı cesareti değilse de
Oyuncaklı vedalardaki dokunulmamış yalnızlık
Biz ne zaman koşsak,
Koşmak değilizdir aslında.
Bu cam fanus çocuklukla
Şimdi burda büyüseydin
Adımın baş harfi gibi
Belki bahar kokardı bahar
Sen,
Düşlerini ipotek etmiş kiralık oyunlara
Senine boyuna sevilmiş sen
Yalanı neşesinden büyük sen
Bir bil-sen.
Biz ne zaman koşsak seni düşünüyoruz
Gözlerimizde göl umutsuzlukları
Biz ne zaman koşsak,
Koşmak değilizdir aslında.