Kent uyandı yine, gri bir düşten,
Güneş, camlardan sızan, yorgun bir ışık.
Her yeni gün, aynı eski telaş.
Fabrika düdükleri, siren sesleri,
Ardı ardına yankılanır beton duvarlarda.
Yüzler donuk, adımlar hızlı,
Herkes bir yerlere yetişme derdinde.
Umutlar azalmış, düşler kirli,
Hayat, bir koşuşturmaca içinde.
Gökyüzü görünmez, binaların ardında,
Yeşile hasret, gözler yorgun.
Bir umut ararız, bu beton yığınında,
Bir nefeslik yer, bir tutam sevgi.
Belki de, direnmek gerek hayata.
Çünkü güneş doğacak elbet yeniden,
Betonun ardından, aydınlatacak her yeri.
Belki de, umut yeşerecek bir çatlakta,
Bir çiçek açacak, betonun ortasında.
Ve biz, direneceğiz her şeye rağmen,
Gülümseyeceğiz hayata yeniden.
Betonun Şafağı
Bir yanıt yazın