Şehrin yüzünde bir çizgi gibi duran apartman,
Yalnızlığın kalesi, göğe yükselen.
Kat kat istiflenmiş hayatlar,
Her pencerede ayrı bir hikaye,
Birbirine yabancı, komşu duvarlar.
Toprak kokusunu unutan eller,
Betona dokuna dokuna sertleşen.
Güneşe hasret balkonlar,
Çiçeklere yer kalmamış saksılar.
Ruhunu kaybeden bir şehir gibi,
Soğuk, gri ve umutsuz.
Ama yine de bir umut var içinde,
Bir sevgi kıvılcımı saklı.
Belki bir gün yeşerecek,
Betonun kalbinde bir filiz.
Hatırlatacak toprağı, gökyüzünü, denizi.
Yapayalnızlığın ortasında,
Birbirini arayan bakışlar.
Şehrin kalbi atmıyor artık eskisi gibi,
Ama belki de yeni bir ritim bulacak.
Betonun çatlaklarından sızan ışık,
Bir umut şarkısı fısıldayacak,
Yeni bir bahar müjdesiyle.
Betonun Kalbi
Bir yanıt yazın