Beton Ormanda Bir Yaprak

Sahilde akşam telaşıydı bir zaman
Dalgalar yorgun köpüklerini savururdu
Artık martılar bile beton sevende
Kırık dökük bir bank, paslı bir salıncak
Çocuk kahkahaları çoktan unutulmuş
Belki de ondandır parkta o yalnız ağaç
Kökleri asfalta tutunmuş, dalları göğe uzanır
Yaprakları titrek, bir umut türküsü fısıldar
Rüzgarla dans eder, sessiz çığlıkları duyulur
Güneşe hasret, toprağa özlemle yanar
Yapayalnız, terk edilmiş bir savaşçı gibi
Zamansız bir ayrılık şarkısı söyler durur
Şehir kalabalığı, kayıtsız bakışlar arasında
Bir yaprak düşer, bir umut daha solar
Betonun soğukluğunda, yaşamın acımasızlığı
Bir ağaç susar, bir şehir daha sessizleşir
Belki de ondandır, o yaprağın vedası
Bir ağıt gibi yankılanır içimde.