Şehir beni yordu,
Ruhum bir gölge.
Aşk mı dediler,
O da bir bilmece.
Apartman boşluğunda büyüdüm,
Toprak kokusu neydi unuttum.
Güneş desen,
Camdan bir umut.
Hayaller kurdum elbet,
Deniz kenarında bir ev.
Ama burası gerçek,
Betondan bir kafes.
Bir açelya saksısı aldım,
Belki biraz renk katar.
Sonsuzluk değilse de,
Umut yaşatır.
Beton Bahçede Açelya
Bir yanıt yazın