Her sabah aynı kahve, aynı yoldayım,
Adımlar ezber, binalar tanıdık.
Bir nehir gibi akarken hayat, ben hep aynı yerdeyim,
Dün neyse bugün de sanki aynısıdır.
Güneş doğar, batar, günler geçer gider,
Rüzgar eser, yapraklar düşer, mevsimler döner.
Ama içimde bir şey değişmez, sanki hep aynı keder,
Bir alışkanlık gibi sarar beni, hiç bitmez.
Belki bir gün bir şey olur, bir mucize,
Ve ben bu sıradanlıktan kurtulurum.
Ama şimdilik, bu böyle, bu basit düzende,
Yaşamaya devam ederim, bir umut beslerim.
Rutin beni yorsa da, bir gün değişir her şey,
Ve belki de o gün, hayatın anlamını çözerim.
Alışkanlık
Bir yanıt yazın