Aklın Sınırlarında Bir Portre

Günler birer çizgiydi, silinikti.
Ne kararlar vardı, ne de bir pişmanlık.
Her şey zaten olacağı gibiydi.
Bir duvar dibinde başladı her şey,
Soğuk taşlar, yorgun bir beden.
Mantığın sesi yankılanıyordu sadece,
Vicdan mı, o çoktan unutulmuştu.
Ya da hiç var olmamıştı.
Gözler donuk, hissiz.
Bir makine gibi işliyordu zihin,
Amaçsızca, sebepsizce.
Her seçim bir sonuçtu,
Her sonuç yeni bir başlangıç.
Döngü hiç bitmeyecekti.
Ve sonra sessizlik,
Sonsuz bir hiçlik.
Aklın hükümranlığı.