Kökleri derinde, yalnızlığı aşikardı,
Yaprakları dökülürken bir bir,
Sessizce fısıldıyordu rüzgara.
Yılların yüküyle eğilmişti dalları,
Güneşi özler, toprağı severdi.
Bir kuş sesi teselli ederdi onu bazen,
Hatırlardı gençliğini, baharları,
Şimdi ise bekliyordu sabırla,
Kar tanelerini.
Ağacın Hüznü
Bir yanıt yazın