Sevincin sesi tizdir,
Acı derinden.
Ondandır biri haykırarak geçer,
Öbürü sessizce siner derine.
Sevinç hep kendini arar,
Kaybolur bu yüzden aynasında.
Acı kendi kabuğunda karar,
Dönüp durur anılar arasında.
Sevinç bir anlık coşku, geçer gider;
Sahipsizliğiyle övünür, unutulur.
Acının gidecek bir yeri yoktur,
O hep seninledir, kimse anlamaz.
Oysa varlığı, kimliğini tamamlar.
Sen unutmak istersin, o asla bırakmaz,
Çünkü acı, varoluşun ta kendisidir.
Sevincin anıları, acının aynaları var..
Her ikisi de hayatın rengi.
Biri solarken diğeri parlar,
Biri biterken diğeri başlar.
Acıya Methiye
Bir yanıt yazın