Bir bahar sabahı, rüzgâr eserken hafiften,
Düştü toprağa, canından bir parça koptu.
Ağacın dalları, uzanırken göğe,
O küçük kiraz, yalnızlığa mahkum oldu.
Yeşilden kırmızıya, dönüştü acıyla,
Bir daha asla, cennetine dönemedi.
Kabuk bağladı yarası,
Unuttu belki de yasası,
Büyüdü, serpildi, başka bir baharda.
Düştüğü yer, yeni bir yuva oldu ona,
Kök saldı derinlere, tutundu hayata.
Belki de cennet, artık burasıydı,
Kendi kurduğu, sessiz ve sakin.
Cennetten Kovulan Kiraz
Bir yanıt yazın